Gradonačelnik Banjaluke Draško Stanivuković potpisao je ugovor vrijedan 35 miliona KM za rekonstrukciju javne rasvjete u Banjaluci, iako je Skupština grada svojim zaključcima jasno tražila da se taj posao zaustavi jer je ocijenjen kao štetan i namješten u korist jedne firme.

Piše: Darko Matijašević, Pokret odbrana Srpske

Uprkos zaključcima odbornika, Stanivuković je odlučio da posao dodijeli hrvatskoj kompaniji “Končar”, dok su ponude domaćih firmi “El promet” i “ABC Solutions” iz Banjaluke odbačene kao neprihvatljive.

Iako je iznos posla sa prvobitno procijenjenih 13 miliona preko noći porastao na 35 miliona KM dodatni problem ovog posla leži i u činjenici da je posao dodijeljen firmi koja je u većinskom državnom vlasništvu Republike Hrvatske, i koja ima dugogodišnju ulogu u hrvatskoj vojnoj industriji.

Kompanija “Končar” nije običan proizvođač električne opreme. Tokom devedesetih godina, od početka pa do kraja rata, njen “Končar – SUS” (Specijalni uređaji i sistemi) radio je za potrebe Ministarstva odbrane Republike Hrvatske, proizvodeći vojnu opremu, rakete, topove, sisteme upravljanja, elektronske komponente i još mnogo toga za hrvatsku vojsku.

Ta oprema bila je korišćena u ratnim dejstvima protiv srpskog naroda u Republici Srpskoj Krajini i Republici Srpskoj.

Drugim riječima, firma kojoj Stanivuković sada daje 35 miliona maraka iz budžeta Banjaluke bila je dio ratne industrije Hrvatske — zemlje čija je vojska, podsjetimo, oružjem rušila srpska sela i gradove i progonila srpski narod.

Danas, “Končar” nastupa kao jedan od nosilaca hrvatske odbrambene i tehnološke industrije, koja aktivno sarađuje sa NATO savezom i institucijama Evropske unije.

Na nedavnom događaju “Dani hrvatske industrije u Briselu”, koji su organizovali Ministarstvo odbrane Republike Hrvatske, Ministarstvo privrede i Hrvatska privredna komora, “Končar Grupa” bila je među 25 hrvatskih kompanija koje su predstavljene NATO-u i evropskim bezbjednosnim agencijama.

Taj događaj održan je u okviru priprema za novi evropski odbrambeni fond od 800 milijardi eura, u kojem Hrvatska vidi šansu da svoju vojnu proizvodnju još više uključi u sisteme kolektivne bezbjednosti Zapada.

Dakle, Stanivuković je javni novac građana Banjaluke povjerio kompaniji koja je strateški stub hrvatske vojne industrije, firmi koja je u ratu proizvodila opremu i oružje za hrvatsku vojsku, a danas sarađuje sa NATO strukturama.

To nije samo pitanje ekonomskog interesa — to je pitanje morala, dostojanstva i nacionalne odgovornosti. Jer dok domaće firme ostaju bez posla, a građani se bore sa inflacijom, Stanivuković 35 miliona maraka iz kase grada daje kompaniji koja je proizvodila oružje protiv Srba.

To je potez koji prevazilazi granice političke neodgovornosti.

To je čin sramote i nepoštovanja prema svima koji su stradali od oružja koje je ta ista fabrika pravila.

U gradu koji svoju slobodu i opstanak duguje srpskim žrtvama, Stanivuković potpisuje ugovor koji simbolično i materijalno finansira upravo one čije su fabrike nekada punile topove i minobacače protiv srpskog naroda.

Zato se ovo pitanje ne može prećutati.

Draško Stanivuković duguje odgovor svakom građaninu Banjaluke — kome i zašto daje 35 miliona naših maraka.