Jedini odbornik koji je sa SDS-ove liste osvojio mandat u Banjaluci, Aleksandar Petković, nakon kratkog perioda u kojem je djelovao „nezavisno“, učlanio se u DNS. Jedini poslanik SDS-a iz Banjaluke, Milan Radović, napustio je stranku, nakon što su mediji objavili da ove godine nije prisustvovao niti na jednoj sjednici Narodne skupštine RS, a lider stranke Milan Miličević, osudio takvo ponašanje.

Pomenuto najbolje oslikava višedecenijsko stanje u najvećem odboru najveće opozicione stranke, koji, i pored nekoliko uspona, nikada nije bilježio rezultat kakav dolikuje nekada prvoj, a danas drugoj po snazi partiji u Srpskoj. Pored Radovića, koji je javnosti postao prepoznatljiv daleko prije ulaska u politiku, kao uspješan preduzetnik i direktor Nove banke, banjalučkim odborom SDS-a, upravljao je niz političkih anonimusa poput Predraga Vulina, Mladena Kajkuta, Slavka Grbića ili aktuelnog Željka Raljića, koji je na čelu odbora već šest mjeseci a da to, osim članstva, malo ko drugi zna.

Decenijski pad

Nakon što je jedini lider SDS-a sa prebivalištem u najvećem gradu Srpske, Dragan Čavić, napustio SDS, stranka je bilježila loše rezultate nekoliko izbornih ciklusa. Oporavak se počeo naslućivati nakon 2012, što je kulminirao dvije godine kasnije sa prikupljenih preko 20.000 glasova. U tom periodu, SDS je imao nekoliko prepoznatljivih lica u gradu na Vrbasu. Ognjena Tadića, u to vrijeme predsjednika Gradskog odbora Banjaluka, višestrukog kandidata opozicije za predsjednika Srpske i višegodišnjeg delegata u Domu naroda BiH. Nenada Stevandića, kandidata za gradonačelnika Banjaluke 2012. godine, poslanika u Narodnoj skupštini RS i nekoga ko je takođe više decenija bio aktivan u politici.

Treći je bio Davor Šešić, poslanik u republičkom parlamentu, i neko ko se za kratko vrijeme solidno profilisao u medijima te svrstao među „mlade nade“ domaće političke scene. Iako u to vrijeme dolazi do unutarstranačkih sukoba, u kojima je pomenta trojka ratovala svako sa svakim, svi su SDS-u donosili određen broj glasova, koji je u zbiru donio respektabilan rezultat. Do prvih pukotina dolazi nakon izbornog poraza 2014. godine, te krovnog unutarstranačkog odmjeravanja između tadašnjeg lidera Mladena Bosića i njegovog protivkandidata Miće Mićića. Nakon što je pokojni gradonačelnik Bijeljine izgubio pomenutu bitku, Stevandić, koji ga je srčano podržavao, napušta stranku, te ubrzo formira vlastitu i priklanja se većini predvođenoj SNSD-om, gdje se nalazi i danas. Iste godine, sa čela banjalučkog odbora odlazi Tadić, a iako se pretpostavljalo da će ga zamijeniti već pomenuti Šešić,
koji je u tom trenutku ostao jedini poslanik SDS-a iz Banjaluke, naslijedio ga je anonimni Predrag Vulin.

 

Vulin, koji je slovio za Tadićevog čovjeka, osvojio je mandat u lokalnoj skupštini 2016. godine ali nije uspio da konsoliduje odbor, zbog čega je stranka iste godine osvojila manje od 9.000 glasova. Godinu dana kasnije Tadić, Vulin i odbornik Ljubo Ninković napuštaju SDS, osnivaju Narodnu stranku a ubrzo i „utapaju“ u DNS te priklanjaju SNSD-ovoj većini. Aleksandar Petković ostaje jedini odbornik SDS-a u gradskom parlamentu.

Iako ponovo očekivan kao predsjednik GO, Šešić ni 2017. ne dobija priliku, kormilo preuzima bivši odbornik Mladen Kajkut a dvije godine kasnije Slavko Grbić, obojica nepoznati javnosti, iako je Kajkut u ranijem periodu iza sebe imao jedan odbornički mandat. Uporedo, stranka je doživjela potpuni brodolom, a vrhunac su bili lokalni izbori 2020. kada su osvojili samo jedan mandat i nešto više od 3.800 glasova. Pored Petkovića, koji je tada po treći put ušao u Skupštinu, jedino iole prepoznatljivije lice bio je Boris Šukalo i to zahvaljujući štrajku željezničara, čiji je bio jedan od vođa.

„Ugašeno svjetlo“

Mjesec dana nakon pomenutog izbornog kraha, u SDS prelazi Milan Radović, poslanik u NSRS i bivši potpredsjednik DNS-a, sa čije liste je osvojio mandat. Tadašnji lider najveće opozicione stranke, Mirko Šarović, na opšte iznenađenje mnogih, imenuje ga za svog zamjenika, te projektuje za novog predsjednika GO Banjaluka, što je podgrijalo nade nevelikog članstva u dolazak nekih boljih dana. Umjesto preporoda, ubrzo je buknuo novi unutarstranački rat na relaciji Radović-Šešić, u tom momentu jedinih poslanika SDS-a iz Banjaluke.

Nakon nekoliko medijskih istupa u kojima je kritikovao rukovodstvo stranke, optuživao ih za maćehinski odnos prema ljudima iz Krajine, Šešića izbacuju iz Glavnog odbora stranke. Nekoliko mjeseci kasnije on napušta partiju u kojoj je ponikao te prelazi u SP Petra Đokića. I pored velikih očekivanja, SDS u Banjaluci 2022. osvaja tek nešto više od 7.000 glasova, što je bilo dovoljno samo za Radovićev mandat. Ni tekuća godina nije donijela ništa dobro ovoj partiji u najvećem gradu Srpske, jer ju je napustio jedini odbornik i tako isključio iz parlamentarnog života grada. Petković je ove sedmice saopštio kako prelazi u DNS. Imajući u vidu da je i pomenuti Šukalo napustio partiju i priklonio se SDP-u, Radović je ostao jedino prepoznatljivo lice ove stranke u gradu na Vrbasu.

 

Sve dok nije objavljeno da ove godine nije niti jednom došao na zasjedanje republičkog parlamenta te da lider stranke, Milan Miličević, uopšte ne uspijeva da stupi u kontakt sa njim, zbog čega ga je javno kritikovao. Ovo se nije svidjelo bivšem direktoru Nove banke, zbog čega juče potpisao ispisnicu iz partijskog članstva, saopštio da se povlači iz političkog života te „ugasio svjetlo“ u banjalučkom SDS-u.