U instituciji koja bi trebalo da bude zaštitnik prirode i simbol održivog razvoja, godinama se razvija sistem koji sve manje ima veze s ekologijom, a sve više s privatnim interesima.

Prema izvorima iz Fonda, direktor Denis Stevanović Kurton i njegova “posebna saradnica”, ujedno i rukovodilac partnerske organizacije, izgradili su izuzetno blizak odnos — profesionalan na papiru, ali prema riječima zaposlenih, daleko prisniji u stvarnosti.

Ta veza, tvrde izvori, odavno je prešla granicu uobičajene poslovne saradnje. Projekti njene organizacije redovno prolaze na konkursima Fonda, dok ostali učesnici ostaju bez šanse. “Njih dvoje se razumiju bez riječi. Kada njen projekat stigne na sto, niko ne postavlja pitanja — zna se da ide dalje”, kaže naš sagovornik koji godinama radi u toj instituciji.

To je još jedan od načina kako Denis Kurton izvlači novac iz Fonda životne sredine i energetske efikasnosti Republike Srpske. Tim novcem “kupuje mir u kući”.

U sistemu koji bi trebalo da bude primjer transparentnosti, vlada šutnja. Revizije su površne, kontrola gotovo nepostojeća, a sredstva se troše na projekte čiji su efekti teško vidljivi. Na papiru — napredak i edukacija; na terenu — tišina i prazne sale.

Direktor javno govori o “zelenim politikama” i “energetskoj budućnosti”, dok u pozadini postoji mreža lojalnosti, privatnih dogovora i odnosa koji se vješto skrivaju iza pojma “saradnja”.

U međuvremenu, priroda o kojoj svi govore ostaje nebranjena, rijeke zagađene, a građani uskraćeni za istinsku zaštitu okoliša.

I tako, pod maskom ekološke misije, Fond polako postaje simbol nečeg sasvim suprotnog — sistema u kojem se granica između privatnog i javnog briše, a interes pojedinaca nadvladava javno dobro.