Politička scena Banjaluke odavno je navikla na oštre tonove, ali način na koji gradonačelnik Draško Stanivuković tretira medije postao je paradigma koja zabrinjava čak i one koji su mu nekada davali olakšice kao “mladom i drugačijem”.

Danas, prema utisku sve većeg broja novinara i analitičara, Stanivuković djeluje po jednostavnom principu: ko ga hvali – vrijedi, ko ga kritikuje – neprijatelj je i treba ga uhapsiti, ukinuti, i ugasiti.

Prema tom obrascu, lista “poželjnih” medija gura se u prvi plan.

Tu se nalaze BN TV, N1, TOK TV, Blink, Banjaluka24 i Insajder – redakcije koje se, prema stavovima njegovih pristalica, uklapaju u narativ koji mu odgovara. One dobijaju prostor, intervjue, izjave; vrata gradske administracije otvorena su širom.

Na drugoj strani stoje mediji koje Stanivuković, sudeći prema njegovim postupcima i reakcijama, doživljava kao remetilački faktor. Povjerljivo portal, Dnevna doza Draška, Banjalučke priče, RTRS, ATV, Blic, Srpskainfo, Avaz i Direktno nose etiketu “nepoželjnih”. Njihova pitanja se izbjegavaju, njihove objave se napadaju, a odnos prema njima često prelazi iz političke kritike u otvoreno negiranje legitimnosti.

U demokratskom društvu, političari kritike moraju trpjeti – to je cijena funkcije. Ali kada se počne stvarati atmosfera u kojoj se samo lojalni mediji smatraju “profesionalnima”, a kritički orijentisani proglašavaju za “nevaljale”, to više nije pitanje nervoze jednog političara. To je pitanje odnosa prema slobodi informisanja.

Stanivuković se voli predstavljati kao lider nove generacije, ali prema ocjenama novinara, njegov odnos prema medijima sve više liči na staru političku školu: gradi se krug “naših”, a oni van tog kruga postaju meta, smetnja, problem.

Takva logika nije samo loš signal za medije – ona je loš signal za cijeli grad. Jer vlast koja priznaje samo pohvalu, a kritiku doživljava kao neprijateljstvo, prije ili kasnije počne da se plaši sopstvenih građana jednako kao i svojih novinara.

U takvom ambijentu, pitanje više nije ko je “dobar”, a ko “loš” medij. Pitanje je – da li Banjaluka može sebi priuštiti vođenje grada kroz prizmu lične osjetljivosti jednog čovjeka umjesto kroz odgovornost prema javnosti koja ga plaća.